Onze plannen voor vandaag zijn vooral dapper. Gisteren heb ik ons opgegeven voor een “guided bush walk at sunrise” !We gaan te voet de bush in! Om op tijd bij de poort te zijn waren we in alle vroegte opgestaan, om 03.30 uur Het regent zachtjes.
Na een snel ontbijtje bepraten we, onderweg naar de poort, of je het moet zien als een teken van doodsverachting of dat het toch een nobel sparen van de eco-structuur is, om te voet wildlife te bespieden. Het lijkt me fantastisch om zo dicht in ongerepte natuur te zijn. We ontzien onszelf niet om de natuur te sparen. We moeten een formulier invullen en ondertekenen, waarin we het Krugerpark niet aansprakelijk stellen voor onze deelname aan het aangeboden uitstapje. Eigen risico! Wij, noch onze overlevende achterblijvers kunnen de gevolgen van eventuele incidenten niet bij het park claimen! We zijn dus zelf verantwoordelijk voor het tripje. Het is dus vast geen onschuldig schoolreisje, dacht ik.
Bij de receptie aangekomen bleek overduidelijk dat er degelijke maatregelen genomen waren om risico tot een minimum te beperken. Er wachtte ons een solide 4-wheel drive, die hoog op de stevige wielen stond. Er was een ervaren inlander als chauffeur en een kloeke locale ranger in korte broek, die zijn witte tanden bloot lachte bij onze kennismaking. Hij droeg een olifantengeweer van het zwaarste kaliber en aan zijn heup hing achteloos een gordel met 12 patronen, waarmee hij in één schot een volwassen olifant kon neerleggen. Alleen wanneer dat nodig mocht blijken, natuurlijk!!! Ik was gerustgesteld en achtte de kans klein dat ons zoveel ongeluk zou treffen, dat er geen kogel meer zou overblijven voor eventueel een 13e dolle olifant, die ons pad zou kruisen. Tot nog toe had ik alle olifanten rustig zien staan grazen, met uitzondering van grootmoeder olifant natuurlijk, die eergisteren op ons af kwam.
Al mijn overspannen overpeinzingen verdwenen in een klap met de nuchtere mededeling van de dappere krijger in korte broek dat de wandeling afgelast werd vanwege de regen. Hoewel het beetje hemelwater dat uit de lucht nog naar beneden kwam nauwelijks merkbaar was, bleek dit ‘gevaar’ kennelijk groot genoeg op de hele tocht af te blazen. In mijn ogen stonden die paar druppels water in geen verhouding met datgene wat ons te wachten zou kunnen staan. A fin, veiligheid voor alles!
We besluiten, na een kop koffie in ons huisje, deze ‘verloren gewaande’ ochtendstond met het spreekwoordelijke goud-in-de-mond, goed te benutten. We vertrekken om 05.30 via een ruime omweg naar Shingwedzi, een restcamp noordelijker van Mopani. De afstand van 64 km is uitgelopen vanwege dat aantrekkelijke ommetje over een gravelroad naar ruim 80 km. Onderweg moeten onverwacht we halt maken voor een aantal van die zwart-wit gestreepte jongens op de weg. De term ‘zebra-pad’ kan niet toepasselijker zijn. Zebra’s zijn over het algemeen erg sociale dieren, ze leven met verschillende harems bijeen, soms in behoorlijk grote kuddes. De meest voorkomende zebrasoort hier in Afrika is de steppezebra. Steppezebra’s leven in open vlakten, graslanden en op heuvels, in groepen van 5 tot 20 dieren. In tegenstelling tot hun naaste familieleden, paarden en ezels, zijn zebra’s niet te ‘domesticeren’, dat wil zeggen niet te temmen tot huisdieren of tot werkpaarden in het landbouwbedrijf. Hier zijn in het verleden wel verschillende pogingen toe ondernomen, maar hun aangeboren paniek-instinct bij onraad blijkt de voornaamste hindernis om zebra’s aan een leiband mee te kunnen voeren of voor een kar te kunnen spannen.
Op het terras van kamp Shingwedzi, dat uitkijkt op de Mashagadzi rivier doen we ons te goed aan een kop koffie en genieten we van het fantastische panorama over de Zuid-Afrikaanse savanne. Marjo heeft op de oevers van de rivier al het typische gelijk van Nijlkrokodillen gehoord. Hij lijkt een soort radar te hebben voor alles wat er leeft en beweegt in het Krugerpark. Na de koffie rijden we naar beneden, naar de rivier waar we een paar imposante exemplaren van die nijlkrokodillen op een afstandje van zo’n 10 meter uitgebreid kunnen fotograferen. Ze liggen verraderlijk stil te loeren met hun enorme bek met tanden en hun onmiskenbaar false blik in hun ogen. Het zijn koudbloedige dieren, die zich opwarmen met zonnewarmte. Quasi onschuldig en doodgemoedereerd liggen ze aan de rand van het water onder de Afrikaanse zon te zonnebaden. In het water zijn ze in hun element. Ze lijken onbeweeglijk – gecamoufleerd als een boomstam – door de rivier te drijven, maar kunnen vervaarlijk snel en dodelijk reageren wanneer er een prooi te dicht bij hen in de buurt komt. Ze kunnen plotseling tot enkele meters hoog uit het water opspringen.
Terug op de asfaltweg moeten we stoppen voor een groep bavianen. Voor onze neus zien wij de leider van de groep bavianen zonder enige gene blijk geven om razend snel in staat te zijn de populatie van bavianen in het park op peil te houden. De bavianen act in de vrije natuur gaat sneller dan de wind. In de volgende peep-show bent u getuige van de opwindende bavianen actie op de brugrailing.
Iets verder op duiken er aan de rechterkant van de weg plotseling een paar olijk kijkende koppies tussen het bermgras op. Het blijkt een groepje jonge hyena’s te zijn. Zes jonge pups van 2 maanden en nog 3 jongen van een half jaar oud. Ze stoeien en buitelen in hun spel over elkaar heen dat het een lieve lust is. Een schitterend tafereel. In alle haast verzamel ik een aantal behoorlijk unieke beelden.
Tot slot heb ik moeten constateren dat ik hier in Zuid Afika, met dat gehannes met mijn nieuwe camera, nog langzamer ben dan een schilpad. Het dier, een luipaard-schilpad, stak in het haar welbekende tempo de weg over, waarbij ik het helaas niet op tijd klaarspeelde om om het Zuid Afikaanse familielid van Stoffel op tijd op beeld vast te leggen. Wel zie ik kans een kameleon of op z’n Zuid-Afrikaans ‘verkleur-besie‘ of ‘verkeur-mannetjie‘, dat de weg oversteekt te ‘schieten’. Kameleons zijn een familie van hagedissen die behoren tot de leguaanachtigen . Kameleons bezitten enkele karakteristieke eigenschappen die uniek zijn in de dierenwereld. Door de lange, gespierde tong, de gespecialiseerde ogen, de tangachtige poten en het vermogen sterk van kleur te veranderen, zijn ze eenvoudig te onderscheiden van andere hagedissen. Kameleons zijn hierdoor een van de weinige families van reptielen die bij het grote publiek bekend zijn.