Kamp Letaba is het kamp met het museum over The magnificent seven. Kamp Letaba is ook het kamp met een fantastisch terras achter het restaurant, waar het heerlijk koffie drinken is. De weg van het Mopani kamp naar kamp Letaba is over de geasfalteerde H1-6 road nauwelijks 50 kilometer lang. Onderweg daarheen rijden Marjo en Fred door een op- en openbloeiend savanne landschap. Door de regen van afgelopen tijd zijn er relatief veel bloemen, het gras staat hoog en overal zijn poeltjes. In kamp Letaba zijn de sporen van de abnormaal hoge waterstand nog goed te zien. De oevers van de Letaba rivier zijn nog steeds behoorlijk afgekalfd en menig boom is met de stroom meegesleurd. Zelfs aan de railing van de hoog-water-brug is de schade nog duidelijk zichtbaar. Het achter het restaurant gelegen terras lijkt nu wel een verlaten strand. Normaliter zijn hier de oevers redelijk begroeid. Nu hebben de watermassa’s hier enorme zand verplaatsingen veroorzaakt die een heel strand opgeworpen hebben. De rivier is bijna 500 meter breed geweest! Zo verandert het landschap in het Krugerpark keer op keer.
Terug van kamp Letaba op weg naar Mopani staat er een olifant tussen de bosjes. Het blijkt de verkenner van een grote groep, die de weg over wil steken. Er verzamelen er zich steeds meer dieren langs de kant van de weg en dan komt er plotseling, ogenschijnlijk uit het niets, een kudde van zo’n 80 olifanten te voorschijn. Koeien met hun jongen. Dat is zó fascinerend en steeds opnieuw weer een verassing van de eerste orde
Dan dient er zich een ander onverwacht bijzonder evenement aan. Een enorme kudde buffels van zeker 400 tot 500 dieren met daartussen een spierwit kalf van enkele weken oud, dat een normaal gekleurde koe volgt. Een ranger verklaart dat hij in zijn 26- jarige loopbaan nog nooit zoiets gezien te hebben. Onduidelijk blijft of het witte buffeltje een albino dan wel een mutatie – een speling der natuur – is. De man geeft het diertje weinig kans van overleven. Alleen de moordend verzengende Afrikaanse zon op de huid is voor het kalf al levensbedreigend. Voor de rest van de kudde is het bijzonder kalf geen reden om daar bij stil te staan. Zij vertonen geen tekenen van discriminatie vanwege een afwijkende huidskleur. Ze houden ieder jong onder hun hoede. De kleintjes worden beschermd tegen alle gevaar van buiten af door ze goed binnen de kudde te houden, welke kleur ze dan ook hebben.
Marjo heeft weer eens plaats genomen achter de computer van Crista Von Elling en schrijft zijn ‘beriggie’:
“We beschrijven Kruger als een schitterende wildtuin met oneindig veel wild. Toch een kanttekening om met de beide benen op de grond te blijven staan. Op dit moment is er door regen en zonneschijn oneindig veel voedsel en water overal in het park. Dat houdt in, dat met name de grote grazers, zoals buffels en olifanten, aanzienlijk minder hoeven rond te trekken op zoek naar voedsel. Zo zijn er bijgevolg wel eens de momenten dat je meer dan een uur rondrijdt en dan hoogstens een impala ziet of een verdwaalde zebrahengst in zijn eentje. Vogels en reptielen zijn er altijd en overal, in de struiken en in de lucht, dus er is wel altijd wat te zien. Maar dat is dan niet altijd met meest spectaculaire in onze ogen.
Op zoek naar het ‘sensationele’, zijn we in de loop van de tijd wel enigszins verwend geworden.”
Anderzijds is het overigens ook weer op een bepaalde manier bijzonder om iets niet te zien. Dat wil zeggen, er kan altijd net iets gebeurd zijn, waarvan de sporen nog herkenbaar zijn, zoals bijvoorbeeld: een kadaver dat in de bush ligt. Wat heeft daar plaatsgevonden? Grote groepen gieren bij elkaar in een boom of er cirkelt een groep aasgieren rond. Er hangt ‘iets’ in de lucht. Loopt er een kreupel dier rond over de savanne of is er een prooi geslagen door leeuwen? Staat er iets op het punt te gebeuren, wanneer er plotseling een kudde impala’s op de vlucht slaat of zebra’s, die verschrikt wegrennen van de waterkant bij een rimpeling aan de waterspiegel? Hebben ze een krokodil gesignaleerd. Voor de insiders zijn het ’tekens’ die opvallen, ’tekens’ die de ongeziene situatie kunnen ontcijferen. De onderlinge communicatie van dieren in de wildernis verloopt ‘stil’ en woordloos. Dieren – en mensen – die de tekens niet kunnen lezen, niet kunnen vertalen, lopen het meeste gevaar . Meer gevaar dan de ervaren en door de wol geverfde bewoners van de jungle. Zoals het ‘lezen’ van het sleepspoor van een luipaard op de foto hiernaast, die Fred maakte, levensreddend kan zijn. Je ziet het pas als je het doorhebt, weet Johan Cruiiff. Het zijn beelden die het voorstellingsvermogen op gang brengen en de fantasie op zijn minst prikkelen. Je ziet ‘niets’? Is het een onheilspellend teken? Is het gevaar geweken? Moet je op je hoede zijn? Dat laatste is misschien het belangrijkste: wees altijd op je hoede, wees alert ook op wat niet direct zichtbaar is …… het krugerpark blijft altijd spannend ook al zie je ‘niets’.
Verder vertelt Marjo over zijn ontmoeting met Maria, een dame, die vóór de overstroming altijd in kamp Shingwedzi werkte, maar nu – tijdelijk – in Mopani actief is.
“Maria geeft ons een ooggetuige verslag van wat zij heeft meegemaakt tijdens de overstromingen. Shingwedzi is volledig gesloten. Er is dramatisch veel vernield. Ze is blij, dat ze nu in Mopani kan werken. Ze is alles, maar dan ook alles, kwijtgeraakt door de ramp. Juist wanneer je al heel weinig bezit, komt dat hard aan, ook al zijn Afrikanen heel wat gewend op dit gebied. Zelfs haar koelkast is met inhoud en al weggespoeld. Maria past nu op ons huisje in Mopani. Ze is nog steeds erg verdrietig. Zij vrolijkt een beetje op wanneer we haar de rest van de kinderkleding, die we bij ons hebben en een paar shirts meegeven.
Later begrijpen we dat de slachtoffers ( het personeel dus ) slechts 300 rand per persoon als schadeloosstelling hebben gekregen. Dat is nog geen 26 euro!!!! Maakt niet uit wat ze kwijt zijn: auto, t.v., zaken die haast onbetaalbaar zijn en waar vaak jarenlang voor gespaard is. Verzekeren kunnen ze het hier niet, dus weg is weg. Onvoorstelbaar …………….. Deze Afrikaners blijken over een onvoorstelbaar herstelvermogen te beschikken – eigenlijk kunnen ze ook niet anders; ze beginnen ‘gewoon’ weer bij niks, bij punt nul! Onvoorstelbaar.”
Er hangt een bordje met een mooie, toepasselijke tekst bij de kampshop, een tegeltjes wijsheid: ‘There are no strangers at Letaba, only friends that you haven’t met.’ Er zijn geen vreemdelingen in kamp Letaba, alleen vrienden die je nog niet ontmoet hebt. Soms verliezen tegeltjes wijsheden hun actualiteit, omdat ze zo algemeen zijn en altijd en overal van toepassing. Maar deze gaat ( toevallig? ) ook over wat je niet ziet en niet weet van bijvoorbeeld de Krugermedewerkers die dag en nacht klaar staan en waarvan je de ’tekens’ niet kent of herkent. Het zijn in ieder geval geen vreemden.
Sinds de ochtend zitten er gieren in de bomen bij de ingang van het kamp en ruikt het naar een kadaver! Er hangt ‘iets’ in de lucht. Weer zo’n nieuwsgierig makend signaal, een ’teken’ waarbij ‘niets’ te zien is. Aan het aan het eind van de dag zitten de gieren er nog steeds, het zijn er alleen maar meer geworden. Freds foto van de zonsondergang met de gieren levert een mooi afsluitend plaatje op, waarbij je je voorstellingsvermogen de vrije loop kan laten gaan. Er kan immers van alles gebeurd zijn …. of staat er iets op het punt te gebeuren?
